මගේ හිතත් හරිය කලවම් මැල්ලුමක් වගේ... හැම වර්ගෙම පලා කොළ  අස්සේ, සුද්ද කරද්දී මග අරුණ තණකොළත් තියනව. හිතේ තියන දේවල් එලියට ඇවිත් සර්කස් පෙන්නද්දී ලියන්නේ මොකද්ද කියල හිත ගන්න බැරුව මම උඩ බලාගෙන ඉන්නවා...

එක වෙලාවකට හිතෙනවා මගේ පිස්සු කතා අහන්න කව්ද ඉන්නේ කියල... ඒත් හිතේ තියන දෙයක් වචන වලට හරවා ගත්තම කියාගන්න බැරි අමුතුම “kick” එකක් හිතට දැනෙනවා... “බොක්කෙන්ම” ලියන අයට තේරෙනවා ඇති මම මොකක්ද කියන්නේ කියල.... මගේ වචන සෙට් එක අවුල් කියල මම දන්නවා... කෙල්ලෙක්ට කොහොමටවත් වටින් නෑ... ඒත් ලියාගෙන ලියාගෙන යද්දී හිතේ තියන data වචන වලට translate වෙන්නේ මෙහෙමනම් මම මොකද කරන්නේ...මේක මගේ system  එකේන්ම එන අවුලක් මම හිතන්නේ.

කොහොමත් පොඩි කලේ ඉදන් මගේ system අවුල් කියල මට තේරුණා. ඒ කලේ ඉදන්ම මට  මාර ප්‍රශ්න තිබ්බේ... හදේ හාවෙක් ඉන්නවා කිව්වම, මට හිතුනේ මුන්ට පිස්සු කියල...  හාවා කිරි පැණි ගේනවා කිව්වම හිතුනේ මුන්ට හොදටම පිස්සු කියල.

පොඩි කලේ තිබ්බ තව ප්‍රශ්නයක් තමා, light ගියාම tv එක ඇතුලේ හිටපු එවුන්ට මොකද වෙන්නේ කියන එක...? හැබැයි ලෝකේ රවුම් කියලනම් මට ඒ කලේ ඉදන්ම තේරුණා... ඒත් මට තේරුනේ නැත්තේ රවුමක් ඇතුලේ අපි ඉන්නේ කොහොමද කියල.. 4 වසරේ අරම්භක විද්‍යාවට කියල දෙනකම් මම හිතන හිටියේ, අපි ඉන්නේ ලෝක බොලේ ඇතුලේ කියල... ඒත් මම කල්පනා කරා අපිට උඩින් තියන මුහුදවල් වල වතුර කොහොමද ඇගට වැටෙන් නැත්තේ  කියල. 6 වසරට යනකම් මම හිතන් හිටියේ ගංගාවල් ගලන්නේ මුහුදේ ඉදන් කියල.. ඇයි දෙයියනේ සිතියම් වල ඇදල තියන ඔක්කොම ගංගා මුහුදෙන් පටන් අරන් උඩට එද්දී නැති වෙනවනේ..? ඉතින් මම හිතුව උඩට එද්දී වතුර බෙදිලා ගිහින් ඉවර වෙනවා ඇති කියල....

හැබැයි ලොකු වෙනකම්ම මට තේරුනේ නැති එක දෙයක් තිබ්බ... තාමත් මට ඒක තේරෙන්නේ නෑ... ඇත්තටම cricket  ගහන්නේ කොහොමද... පොඩි කලේ ඉදන් සෙල්ලම් කරත් මට තාම ඒක තේරෙන්නැ.

ඒ කලේ අයිය මාව හැමදාම දාන්නේ බොලේ එන්නේ නැතිම පැත්තට... මොකද බොලේ ආවත් මම කවදාවත් එක අල්ල ගන්නේ නැති නිසා... හැබැයි අපේ පැත්ත bating වෙලාවට ඔහේ ඉදගෙන ඉද්දි , මගේ පැත්තට බෝලයක් අවොත් මම ඒක ටක් ගාල අහුලලා දෙනවා... ඉතින් batmen  ඔලුවේ අත ගහගෙන පොඩි කලේ දන්න ඔක්කොම “නරක වචන” කියල මට බනිනවා... ඉතින් මම අඩාගෙන ගිහින් අම්මට කේලම කියනවා...  කොල්ලොත් එක්ක සෙල්ලමට නොයා වැඩක් කරගන්නවා කියල අම්ම මට බනිනවා.... ඔන්න ඔහොමයි ඉස්සර මම cricket ගැහුවේ...

මම කිව්වනේ මගේ හිත, එහෙම නැත්නම් මනස, මොකක් හරි මගේ මේ සිතුවිලි දරාගෙන ඉන්න දේ, කලවම් මැල්ලුමක් වගේ කියල.. මම ලියන්න හිතාගෙන අවේ මොකක් හරි බරපතල දෙයක් ගැන, මේ දවස් වල මොකද මන්ද මට ටික ටික බරපතල දේවලුත් හිතෙනවා... ඒත් අන්තිමට මම ලියල තියෙන්නේ වෙනමම දෙයක්... හැබැයි හිතට ඔහේ ගලාගෙන ආපු පොඩි කලේ මතකයන්ට මම කැමතියි... ඒ නිසා මේ ලියවුන ටික මම මෙහෙමම post කරන්නම්...බරපතල දෙයක් ගැන වෙන දවසක ලියන්නම්...

එක දවසක්‌.....

ඊයේ කැම්පස්... රැ යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර.... ෆිල්ම් එක බාගයක් යද්දී නිදි මරණ අපි දෙන්න, ෆිල්ම් එක පැත්තක තියල නිදා ගත්ත පාර නැගිට්ටේ අද උදේ පහට.... හය වෙද්දී ලැහැස්ති වුනා .... මගේ යාළුවා , ගොඩ වෙදකම් කරන්න ගිහින් කඩාගත්ත බැග්‍ එකේ පටියත් අතින් එල්ලන්,  හයයි දහය වෙද්දී අපි නැග්ග බස් එකට... දැන් අවම ගාස්තුව රුපියල් දහයි... කොස්වත්ත හන්දියෙන් බැහැල.... මම හෝල්ට් එකේ හිටිය 17ක්  එනකම්... ගෙදර එන්න. යාළුවා ගියා වැඩට....

නුවරට එද්දී 9.30යි... දිගන හෝල්ට් එකට ඇවිදගෙන එන ගමන් පරණ මතකයක් අලුත් කර ගන්න ගත්ත බූන්දි පර්සලෙත් පද්ද පද්ද මම  නැග්ග 654කට... ජනෙල් අයිනේ seat එකකට හෙත්තුවකුත් දාගෙන ඉද්දි.... මට මුණ ගැහුනා අපුරු මිනිසෙක්.... ඇත්තටම කවියෙක්... බස් එකට නැගල රුපියල් දහයකට තමන්ගේ කවි පොතක් විකුනපු කවියෙක්... business එක කරෙත් කවියෙන්මයි...  මමත් ගත්ත කවි පොතක්... බාල කොලේක, බාල print එකකින් ලියවුනත් ලස්සන කවි ටිකක්.... එකක් මෙතන ලියන්නම්...ගෞරවයක් විදිහට ඒ අපුරු කවියාට...මොකද  මේක මටත් වෙන වැඩක්...

“ හැමෝම නිදි

රියදුරයි, කොන්දොස්තරයි

ලොකු කතාවක්

ඉස්සරහින් යන

බස එක ගැන,

එකම එක අසන්නෙක්;

ඒ මම.....”                

                         -  නිලන්ත අසෝක -

ඊට පස්සේ ගෙදර ඇවිත් , 12 වෙන්නත් කලින් දවල්ට කාල, කියවන්න ගත්ත, අලුතින්ම මම ගත්ත කතා පොත.... නිශ්ශංක විජේමන්නගේ “වැලන්ටයින් කුමාරයා”....  මේ වැලන්ටින් කුමාරයව මම දන්නවා.  වෙලාවකට හිතෙනවා මේ එයාගේ කතාවමද කොහෙද කියල.... මම ඇස් ලොකුකරන් කියවනවා.... කතාවේ මම එන්නේ මොන පරිච්චේදයේ ඉදලද කියල.... මම වගේ අය එනවා...ඇවිත් යනවා....ඒත් තවම මම  කතාවේ නෑ.... කතාව නිමි වෙනකම්ම මම නාවොත් හොදයි කියල හිතෙනවා.... ඒ කතාවට මම බයයි... ඊට පස්සේ මම නිදා ගෙන... ඇහැරුනේ ඇරපු ජනේලෙන් අගට වැටුන පින්නට.....

වහිනවා... මහා හයියෙන්... මිදුලේ මඩ වලවල් හැදිලා.... වතුර පීල්ල දුම්හිද වෙලා....මම… තාමත් බෝට්ටු හදනවා; හැබැයි කඩදාසි... මිදුල හම්බන්තොට වරාය වෙලා... ඒත්, අයිස් කන්දක් නැතුවම මගේ Titanic ගිලෙනවා.... වැස්සට තෙමිලම.... බෝට්ටු එක්කම මමත් තෙමිලා... තෙමුන කිකිළි ගේ ඇතුලට ගියාම, කෙලින්ම නාන කාමරේට...

නාන කාමරේ ඉස්සරහම සාලේ මේසේ උඩ තියන මගේ lap එක... ඉදල හිටලා  shut down වෙන මගේ lap එක... එකේ  කූඩැල්ල වගේ එල්ලිලා ඉන්න.. research, mini projects ගොඩ ගැහිලා තිබුනත්, facebook ඒකෙන් තොර දෙයක් නොදන්නා මගේ dongle එක...

එතනින් කෙලින්ම මෙගේ කාමරේට... ජනේලේ එහා පැත්තේ තියන කොස්  පැලේ, කොස ගහක් වෙනකම් මම උදේට ඉර පායන හැටි බලපු  මගේ කාමරේට... දැන්නම් උදේට පෙන්නේ කොස් ගෙඩි අස්සෙන් කාන්දු වෙන ඉර එලිය විතරයි...කන්නාඩි මේසේත් එක්ක කලවම් වුන පොත් මේසේ, ඇදුම් එක්ක කලවම් වුන ඇද... ඉඩ තියන තියන තැන්වල එල්ලපු පින්තුර, පොටෝ , ඉඩ මදිව රණ්ඩු කරන; පොඩි කලේ ඉදන් මම ලොබ කමට එකතු කරපු key tags, book marks....  ජෙල් කරලා උඩට පිරපු කොන්ඩේ style එකට අල්ල අල්ල, අවුරුදු පහක් තිස්සේ  දොරේ එල්ලිලා ඉන්න ෂාරුක්... බුදු අම්මෝ ... කවදනම් ඉවරයක්‌ කරන්නද; මේ කාමරේ අස් කිරිල්ල...හෙටම පටන්ගමු.... හැමදාම කියන සින්දුව....

ආයෙත් පල්ලෙහට ..... on කරපු lap එක ඉස්සරහ ඉදගෙන.... මම ලියනවා මගේ බ්ලොග් එක... ගොඩ කාලෙකින් මුකුත් ලියන්න බැරි වුන, එහෙම නැත්නම් ලියන්න තරම් දෙයක් නොතිබුන නිසා නොලිය හිටපු blog එක.... මේකට පස්සේ මම මොනවා කරයිද කියල දන්නේ නෑ... ගොඩක් වෙලාවට නිදා ගනියි.... ඉතින් මගේ අද දවස  “එච්චරයි...”

ගිය අවුරුද්ද....

2012 අලුත් අවුරුද්ද ලබල අදට දවස් 22 යි . එත් ගෙවිල ගියපු මගේ පරණ අවුරුද්ද ගැන ටිකක් හිතන්න මට වෙලාව ලැබුනේ අද... ඉතින් මම හිතාගෙන හිතාගෙන  යද්දී තමා මට තේරුනේ ගිය අවුරුද්ද තමා අවුරුද්ද කියල... මොකද කියනවනම් ගිය අවුරුද්දේ මම ගොඩක් දේවල් ඉගන ගත්ත....පාඩම් වැඩ වලටත් වඩා මිනිස්සු ගැන...


ගිය අවුරුද්දේ මම ඉගන ගත්ත, යාලුවෝ කියල පෙන්නන හැමෝම යාලුවෝ නෙවෙයි කියල... එකට කෑවත් සමහරුන්ගේ අමාශ වල විවිධ වෙනස්කම් තියනවා කියල... එක මට තේරුනේ හැමදාම කාපු අල වෙනුවට ගෝව කන්න පටන් ගත්ත දවසේ... අලුත් කැම වලට අමාශ වෙනස් විදිහට ප්‍රතික්‍රියා කරන්න පටන් ගත්තම මට හිත ගන්න බැරි උනා... අවුල මගේ අමාශේද නැත්නම් උගේ අමශේද,, එහෙමත් නැත්නම් ගෝව වලද කියල... ඒ ගිය අවුරුද්දේ මම ඉගන ගත්ත පලවෙනි පාඩම...


තව මම ඉගන ගත්ත, ඕනවට වඩා අනුකම්පාව භූමි කම්පාවක් වෙනවා කියල... තව ඉගන ගත්ත ඔටුවන්ට කූඩාරම ඇතුලට ඔලුව දාන්න දෙන්න හොද නෑ කියල... ඇත්ත තමයි උන් නවතින්නේ මුළු ඇගම ඇතුලට දාගෙන මදිවට, අපිවත් එලියට දාල තමයි... ඒ මම ඉගන ගත්ත දෙවැනි පාඩම...


මම ඉගන ගත්ත තුන්වෙනි පාඩම තමයි,  facebook chatting වේරමණී සික්කා පදං සමාධියාමී....


තව පොඩි පොඩි පාඩම් ගොඩක් ඉගන ගත්ත. එත් මේවා තමා ලයිස්තුවේ උඩින්ම තියෙන්නේ. පාඩම් වලට අමතරව ගිය අවුරුද්ද ගොඩක් අත්දැකීම් වලිනුත් පිරිච්ච අවුරුද්දක්.. අලුත් යාලුවෝ හම්බ උනා... හිටපු යාළුවො නැති උනා... සමහරු ජීවිතේට ඇවිත්, කොරහත් බිදගෙනම ගියා... එතකොට ගිය අවුරුද්දේ මම ගොඩක් හිනා උනා... ඊට වඩා තුන් ගුණයක් විතර මට අඩන්නත් උනා... එත් හොදට හිතද්දී මට හිතෙනවා එකෙත් ඇති වරදක් නෑ කියල... ඇස් රතු වෙනකම් ඇඩුවට මොකද, ඒ  කදුළු මට හිනා වෙන්න ගට දුන්න...  එක අවුරුද්දට මම අවුරුදු දෙක තුනකින් ලොකු වුනා...ඒ නිසා මම තීරණය කරා ගිය අවුරුද්ද මගේ ජීවිතේ හොදම අවුරුද්ද කියල ලේබල් කරන්න...